Na szczęście okazuje się, że można inaczej. Wzorem niedoścignionym pięknego stylu, swady i umiejętności ciekawego opowiadania o muzyce był, jest i będzie pewnie zawsze nieodżałowany Jerzy Waldorff. Pan Jerzy opowiadał i pisał o podopiecznej Polihymni z ogromnym wdziękiem, w sposób bardzo charakterystyczny i pozostający w pamięci. Dziełkiem sztandarowym są Sekrety Polihymni. Książka to idealna dla każdego, kto ma ochotę poznać ciekawostki o kompozytorach i utworach muzycznych. Kiedy się ją czyta, od razu staje przed oczyma postać Pana Jerzego z jego nieodłączną laseczką i charakterystycznym wąsikiem.

Niedawno natknęłam się na innego parającego się tą tematyką autora. David W. Barber jest dziennikarzem, muzykiem, a także, co w tej chwili najbardziej na temat, autorem kilku książek satyrycznych o muzyce. Na naszym rynku znaleźć można w tej chwili trzy niegrube tomiki. Bach, Beethoven i inne chłopaki to przekrój kompozytorów muzyki tzw. poważnej. Kiedy gruba dama śpiewa poświęcona jest, jak można się domyśleć, operze. W Baletkach i balerinach snuje autor opowieść o historii baletu i jego najjaśniejszych (choć nie tylko, bo zdarzają się i całkiem spod ciemnej gwiazdy) postaciach.

Już same tytuły przykuwają uwagę i dają nadzieję, że będzie inaczej niż zazwyczaj i choć trochę w stylu mistrza gatunku – Jerzego Waldorffa. Tak też się okazuje, kiedy zagłębić się w lekturę. Barber pisze w sposób bardzo przystępny i lekki w odbiorze. Ilość technicznych zwrotów ogranicza do koniecznego minimum, a i przy tym nie pozostawia czytelnika, któremu swą one zupełnie obce, bez pomocy. Wręcz przeciwnie, rzeczy dla muzyków oczywiste, dobrze znajome, szerszemu gronu tłumaczy i wyjaśnia, często z przymrużeniem oka.
 
Co chyba najistotniejsze, choć są to książki w założeniu swym satyryczne, nie brak w nich informacji, których znajomości nie powstydziłby się żaden teoretyk muzyki, z badaczami tejże włącznie. A wszystko to okraszone sympatycznymi, dowcipnymi ilustracjami Dave’a Donalda. Rodzaj poczucia humoru autora nie jest może najwyższych lotów (pachnie momentami amerykańskimi komediami średniej klasy, co o tyle nieadekwatne, że autor jest Kanadyjczykiem, ale to w końcu przez miedzę), język (a może tylko tłumaczenie?) nie dorównuje Sekretom Polihymni i innym książkom J. Waldorffa, niemniej warto sięgnąć po opowiastki Davida Barbera, ot choćby dla poprawienia nastroju i zabłyśnięcia w towarzystwie znajomością ciekawostek z życia, działalności i twórczości niektórych wielkich spośród dotkniętych palcem jednej z muz.