Eric-Emmanuel Schmitt opisał historię dziesięcioletniego chłopca, który z rozpoznaną białaczką przebywa na stałe w szpitalu. Poznajemy Oskara w chwili, gdy wie już, że przeszczep szpiku nie przyniósł rezultatu, a lekarze nie mają pomysłów, jak mu pomóc. Swą dziecięcą wrażliwością dostrzega, że personel szpitala zaczyna inaczej na niego patrzeć, zupełnie jakby im przeszkadzał, odbierał wiarę w niezmierzoną moc medycyny.

Na ratunek przybywa chłopcu tylko jedna dorosła osoba - Ciocia Róża. Pani Róża jest nielegalną wolontariuszką, która przychodzi do szpitala by pobyć tam trochę i pomóc chorym dzieciom. "Nielegalną", bo w jej wieku nie można już oficjalnie pełnić tej cudownej służby. Ona jedna rozmawia z Oskarem o wszystkim, nawet, a może zwłaszcza o śmierci i sposobie, w jaki można ją zrozumieć.

Dzięki pomysłowi wolontariuszki chłopiec zaczyna zupełnie inaczej patrzeć na czas, jaki los mu pozostawił. Docenia każdą chwilę, czerpie doznania pełnymi garściami i bardzo szybko dojrzewa. Jak gdyby naprawdę każdy dzień był niczym dziesięć lat.

Siłą tej książki nie jest tylko to, że czytamy w niej o wzruszającej historii i nie to, że daje do myślenia po lekturze każdej ze stron. Jej atutem jest fakt, że w tym wszystkim nie ma zbędnego patosu i choć nie można się spodziewać wesołego zakończenia, poprzez sposób narracji także my, czytelnicy potrafimy się pogodzić z nieuniknionym.

Serdecznie polecam.

Foto: eric-emmanuel-schmitt.com